Muzyka -zbudowana z dźwięków oraz ciszy między nimi- jest sztuką organizacji dźwięków w czasie. Łączona z tańcem i słowem, od zawsze towarzyszy człowiekowi w pracy, zabawie, odpoczynku i w obrzędach.
Była formą komunikacji, z czasem stała się jedną z gałęzi sztuki. Ten międzynarodowy język różni się od mowy ludzkiej znacznie większą abstrakcyjnością przekazywanych treści. Muzyka jest zjawiskiem odbieranym subiektywnie, zależnie od indywidualnej osobowości, przeżyć, kryteriów wartości…
Rozwój słuchu muzycznego ma ścisły związek z percepcją przestrzenną, twórczą wyobraźnią i słuchem rozpatrywanym w kontekście mowy. Nauka gry na instrumentach uczy wytrwałości i wewnętrznej dyscypliny, działa bezpośrednio na stan psychiczny i system nerwowy. Nauka gry na instrumentach smyczkowych daje dzieciom wzrokowe, słuchowe i dotykowe informacje o zwiększonej intensywności.
Wiele problemów z intelektualnym i emocjonalnym funkcjonowaniem człowieka wynika ze złego współdziałania półkul mózgowych i z braku równowagi między nimi. Muzyka zmniejsza lub całkiem likwiduje wynikające z dysleksji trudności w uczeniu się dziecka, rozwija zdolności słuchowo-językowe i pobudza kreatywność.
Stwierdzono, że dzieci uczące się grać na skrzypcach i wiolonczeli, już po roku czytają i piszą dużo sprawniej. Ćwiczenia z liczeniem dla zachowania pulsu rytmicznego, zmuszają do koncentracji i porządkują niesforne charaktery także w przypadku ADHD.
Im wcześniej zacznie się nauka, tym rozwój dziecka będzie łatwiejszy, szybszy i przyniesie więcej sukcesów, bo proces rozwoju mózgu można znacznie przyspieszyć.
Nauka gry na skrzypcach podwyższa sprawność umysłu w każdym wieku, jest skutecznym środkiem przeciwko dysleksji i ADHD.
Wystarczy tylko 15 minut ćwiczeń dziennie.
Dr Carla Hannaford – neurolog, neurofizjolog i wykładowca uniwersytecki, w książce Profil Dominujący (The Dominance Factor) pisze:
“…Kiedy rozpoczęłam naukę gry na skrzypcach, musiałam zaangażować obie półkule mózgowe i wszystkie zmysły. W pierwszej fazie nauki bardziej aktywna była moja półkula logiczna. Wkładałam dużo wysiłku i starania ucząc się nut, rytmu, sposobu trzymania skrzypiec i smyczka, słuchając specyficznych tonów. Kiedy poczyniłam postępy, sam instrument niejako sprawił, że pokochałam muzykę, angażując tym samym moją prawą półkulę oraz wszystkie zmysły.
Obecnie przeprowadzone badania mózgu wykazują, że u ludzi grających na instrumentach muzycznych, szczególnie tak skomplikowanych jak skrzypce, stwierdza się bardziej zintegrowane działanie mózgu, bo aby dobrze radzić sobie w tych działaniach, obie półkule muszą być aktywne jednocześnie. Dzięki półkuli lewej potrafimy stosować odpowiednie techniki, a dzięki półkuli prawej w naszym działaniu jest pasja, osobiste odczucia, mamy też świadomość całego obrazu tego, co robimy.
W czasie gry na skrzypcach, palce lewej ręki naciskają strunę, żeby wydobyć daną nutę, natomiast prawa ręka przekracza środkową linię ciała, pociągając smyczkiem w poprzek strun, żeby wydobyć z nich dźwięk. Taki ruch angażuje jednocześnie obie półkule mózgu i usprawnia między nimi komunikację nerwową. Ruchy naprzemienne ułatwiają naukę. Jest to najbardziej zalecany rodzaj ćwiczeń dla osób o jednostronnym profilu oczu, uszu, rąk i/lub nóg.
Ćwiczenia naprzemienne aktywizują mięśnie prawego i lewego oka oraz półkule mózgu, co sprzyja integracji i całościowemu przyjmowaniu informacji wzrokowej. Zablokowany profil dominacji ucha (kiedy wiodące ucho i półkula są po tej samej stronie) ma wpływ na możliwości percepcji słuchowej. Dzięki grze na skrzypcach poprawia się współpraca obojga uszu i obu półkul mózgowych, co wpływa na całościowe przyjmowanie informacji słuchowych.
Dominująca półkula i ręka leżące po tej samej stronie ciała, wpływają na sposób komunikacji i zręczność kinestetyczną. Ćwiczenia gry na skrzypcach wspierają proces obustronnej integracji, co poprawia zręczność rąk i możliwości manipulowania przedmiotami. Ułatwia także swobodę komunikacji werbalnej, pisemnej oraz przez gesty. Ponieważ mówienie jest blisko skojarzone z pisaniem (ośrodki w mózgu) gra na skrzypcach poprawia obie te czynności.
Można nauczyć się sprawniejszego funkcjonowania w trakcie normalnych zajęć, jednak w stresie, te wyuczone strategie przeważnie zanikają, pomimo, że są bardzo potrzebne. Pod wpływem stresu wszyscy stajemy się zdominowani emocjami i nie widzimy albo nie słyszymy tak dobrze, jak zawsze, po prostu stajemy się bardziej niezgrabni. Do utrzymania integracji, musimy nauczyć się redukować stres i przeciwdziałać mu. Do pomocnych technik należą systematyczne występy publiczne, które ćwiczą opanowanie napięcia ciała i umiejętność redukcji stresu.’’